Er was eens een vrouw die leerde door het leven zelf. Niet vanuit boeken alleen, maar door haar eigen adem, haar eigen vallen en opstaan, haar eigen hart. ​Ze ontdekte dat het pad naar heelheid geen rechte lijn is, maar een slingerende tocht met schaduwen en lichtvlekken, met stilte en storm. ​​En precies daar, ergens onderweg, ontdekte ze iets wat haar diep raakte: een kaartendeck.​Ze was zelf in begeleiding toen. Kwetsbaar, open, zoekend. Aan het einde van 1 van de sessies trok ze een “innerlijke kracht kaart”, en iets in haar ging open. Niet omdat het antwoord er ineens lag, maar omdat ze zich gezien voelde – op een manier die woorden overstijgt.

 

Het beeld op de kaart raakte iets ouds, iets echts, iets dat ze bijna vergeten was. ​Het was toen dat haar liefde voor kaartendeks ontstond. Ze kon voelen dat de kaarten een zachte spiegel om je te herinneren vormden. Een uitnodiging om terug te keren naar jezelf. ​Ze ging haar eigen weg. In haar tempo, met haar eigen vallen en weer opstaan. Gaandeweg ontdekte ze dat ze anderen kon begeleiden zoals zij zelf ooit begeleid werd en wordt – maar dan op haar manier: niet van bovenaf, maar van hart tot hart. ​Ze werkte niet met vaste regels of protocollen. Ze werkte met wat er was. Met wat zich toonde. Ze voelde mee, ze door-voelde mee. En vanuit haar eigen doorleefde ervaring kon ze anderen uitnodigen om ook te voelen, te zakken en te herinneren: wie ben jij, diep vanbinnen, als je niets hoeft te verbergen?

​

Ze noemde haar plek Ergens Onderweg. Omdat dat precies is waar het leven zich afspeelt: tussen het begin en het einde, tussen het weten en het niet-weten, tussen hoofd en hart. In die tussenruimte nodigde ze mensen uit om te landen. In zichzelf. In het moment. In hun eigen waarheid.

​

De kaartendecks zijn voor haar geen instrumenten die iets moeten oplossen. Ze zijn als tekens op het pad, als stenen in een rivier: iets waar je even op mag staan om te kijken waar je bent, hoe het stroomt, wat er wil bewegen. Bij haar geen pasklare antwoorden, geen snelle fix.

Wel ruimte. Wel bedding. Wel uitnodiging. Om te voelen wat gevoeld wil worden. Om te herinneren wat vergeten was. En om weer te gaan staan in je eigen kracht – niet zoals iemand anders het zou doen, maar helemaal op jouw manier.

​

Want dat is haar missie: een plek zijn waar mensen thuiskomen bij zichzelf. Een lichtpunt onderweg. Niet door boven iemand te gaan staan, maar door mee te lopen. En soms: door gewoon stil te zijn en samen een kaart te bekijken.

​

Zo boven, zo onder. Zo binnen, zo buiten. Zo menselijk, zo wezenlijk.